Je zou denken dat ik als trouwfotograaf alles in trouwland wel zo’n beetje gezien zou hebben. Dat ik de aanloop naar de dag, de voorbereiding en de geijkte momenten nu kan dromen. En dat ik, bij wijze van beroepsdeformatie, bruiloften alleen nog kan zien door de ogen van de bruidsfotograaf. Net zoals het voor een muzikant ook onmogelijk is om niet met muziekantenoren naar muziek te luisteren. Maar zelfs ik, als doorgewinterde trouwveteraan, kan nog verrast worden. Helemaal wanneer ik de bruiloft vanaf de andere kant meemaak, als niet-bruidsfotograaf dus. 

Zo volg ik al enige tijd de voorbereidingen van een van mijn beste vrienden. Eens in de zoveel tijd praten we bij, aan de bar van de vaste kroeg en bespreken we de thema’s die dan voorbij komen. En zo af en toe vraag ik ‘m hoe het staat met de voorbereidingen van z’n bruiloft. Veel laat ie er nog niet over los. ‘De locatie is rond’, zei ie afgelopen week. Juist op dat moment schotelt de barman ons twee biertjes voor en een klein doosje. ‘Dit werd bezorgd met de vraag of jij het open wilt maken’, zei hij.

Enigszins verbaasd en totaal clueless maak ik het doosje open. Daar prijken twee zilveren manchetknopen met de woorden ‘Best Man’. Ik vergeet totaal dat ik altijd met de ogen van een bruidsfotograaf naar bruiloften kijk en voel me vooral vereerd. Al meer dan 11 jaar zijn we beste maten en om dat terug te zien in zo’n gebaar is echt gaaf. Even geen bruidsfotograaf maar Best Man. En oja, die locatie valt niet tegen: Italy baby! 😉